Eğer çocuğumuz büyüme sürecinde yavaş yavaş bizimle uzaklaşırsa, bunun nedeni daha sonra bizi çözümlemiş olmasıdır; aslında biz birer başarısızız. Sadece para kazanamıyoruz, ayrıca düşüncelerimiz muhtemelen tutucu ve eski, vücudumuzda da bir sürü kötü alışkanlık var. Ayrıca, ona olan sevgimiz belki de şartlı ya da amaca yönelik. Tek söyleyebildiğimiz, 'ben sana iyi davranıyorum, sen de iyi çalış' dışında, belki de gerçekten hiçbir şey yapamayız ve çocuğa herhangi bir somut yardımda bulunamayız. Yani bir cümleyle, artık çocuk için o kahraman değilsin.

Çünkü çocuk büyüdü, çocuk büyüdükten sonra, eğer o, zihinsel seviyesi çok yüksek olmayan bir ebeveynse, eğer çocuk isyankar olursa bu belki de iyi bir şeydir. Çünkü çocuk küçükken sürekli uslu ve akıllıysa, büyüdüğünde daha önce ona söylediğiniz o mantıkların, toplumda geçerli olmadığını, işe yaramadığını, işe yaramadığını ve hatta yanlış olduğunu keşfedecektir. Ve o, küçükken uslu ve akıllı olduğu için bir bedel ödediğinde, o andan itibaren sizin çocuk için sahip olduğunuz imaj, bir anda dibe çakılacaktır.

Tabii ki, böyle bir çocuk olsa bile, büyük ihtimalle nankör olmayacak, sadece anne babasıyla iletişim kurmakta zorlanacak. Seninle iletişim kurmayan, senin herhangi bir görüşüne ya da önerine ihtiyacı olmayan birisi olacak. Gelecek hayatlarında, çocukla aralarında sadece kan bağı olacak ama aralarında sonsuza dek yıkamayacakları bir duvar olacak. Eğer bu durum gerçekten olursa, bence çocuğu nankör olarak tanımlamak gereksiz. Senin onu bir avuç dışkıyla, bir avuç idrarla büyüttüğünü söyleyemezsin, sonunda böyle bir duruma düşmekle. Anne babalar hep böyle der, bu da çocuğu daha da uzaklaştırır.

Çoğu alt sınıf ailelerin ebeveynleri, çocuklarının kendileri gibi bir yaşam sürmesini istemedikleri için, onları zorlamaya, kontrol etmeye ve hatta belki de inkar etmeye çalışıyorlar; ve kesinlikle çocuklarını istedikleri gibi olmaları için yönlendirmeye çalışıyorlar. Sonunda çocukları büyüdüğünde, ebeveynlerin bir zamanlar yaşadığı hayata benzer bir yaşam sürüyorlar diyemezsiniz ve ilişkileri de geri dönüyor. Bu yüzden herkes bilmelidir ki, insanlar arasındaki herhangi bir ilişkinin uzun süre sürdürülebilmesi için karşılıklı tanıma gereklidir. İster arkadaşlık, ister evlilik, isterse ebeveyn-çocuk ilişkisi olsun.

Bu yüzden, çoğu sıradan ebeveynimiz, herhangi bir yanlış düşüncemizi çocuklarımıza zorla aşılamamalıyız. Her zaman o söz, "Seni zarara sokar mıyım? Ben bunları senin iyiliğin için yapıyorum." Senin subjektif olarak ona zarar verme niyetin yoktur, ancak yetersiz yetenekler ve güç nedeniyle, onun geleceğine hatta şu anına zarar vermiş oluyorsun. Eğer söylediklerin doğru olsaydı, şu durumda olmazdın. Bu yüzden ebeveyn olmanın ilk kuralı, kendimizin ne olduğunu, neye sahip olduğumuzu ve çocuklarımıza ne verebileceğimizi bilinçli bir şekilde anlamaktır.

Eğer anlayışımız ve kaynaklarımız varsa, her şey elbette çok basit hale gelecektir. Eğer hiçbir şey yoksa, çocuklarımıza getireceğimiz tek şey içtenlik ve kendimize olan koşulsuz sevgidir. Sıradanız, bu yüzden çok havalı görünmeye çalışmayalım, kendimizi kasarak, evde para ya da güç yoksa, şişirilmiş bir yüzle ortada dolaşmayalım, kulaklarımızı tıkamayalım. Çocuklarımız aptal değil, değil mi? Onlar çok akıllı ve algı yetenekleri yüksek, gerçekten bilmiyor musun? Onu sadece anlayarak, destekleyerek, cesaretlendirerek, kendi olmasına izin vermeliyiz; bizim veya sizin bir eklentisi olmamalıdır.

Eğer bunları başarabilirsek, çocuğun ileride hangi yaşta olursa olsun, senin imajın onun gözünde hala parlayacak. Çocuk, kendi anne babasına saygı duyar; ebeveynler sadece onun ebeveyni oldukları için değil, ebeveyn olarak saygı duyulacak şeyler yaptığımız için, saygı duyulacak insanlar haline geliyoruz. Bu dünyada önce yetersiz ebeveynler var, sonra yetersiz çocuklar. Çocuklar, ebeveynlerinin izleri ve etkileriyle gelirler; bence değiştirilebilecek tek şey aslında kendimiz. Biz kendimizi daha iyi, daha güçlü, daha harika hale getirdiğimizde, her şey giderek daha iyi hale gelecektir. #Gate 2025 Q2报告出炉# #比特币巨鲸动向# #山寨季何时到来？#