Hayatında başkalarını mı yeniyorsun, yoksa kendini mi geliştiriyorsun? Yarım ömrümüzü dış dünya ile mücadeleye harcıyoruz, zenginlikte, statüde, kim daha şatafatlı gibi. İçeriye doğru yürüdüğümüzde gerçekten güçlü hale gelebiliriz, gökyüzüne tırmanmaya gerek yok, çünkü zaten gökyüzüsün. Başkalarını tanıyan akıllıdır, kendini tanıyan ise aydınlığa ulaşır. Başkalarının kusurlarını bir bakışta görebiliyoruz, ancak kendi açgözlülüğümüzü, korkularımızı veya aşağılık duygumuzu görmek zor. Hayatın en büyük yanılsaması, kendimizi yeterince tanıdığımızı düşünmektir. Başkalarını yenen güçlüdür, kendini yenen ise güçlüdür. Başkalarını yenmek güçle, kendini yenmek ise irade ile olur, gerçek güç içteki karmaşa ve karanlıkla yüzleşmeyi göze almaktır, cehaletimizi ve kibirimizi görmek, zayıflıklarımızı ve yaralarımızı kabul etmektir. Hayatın savaş alanı dışarıda değil, sabah gözlerini açtığında içindeki tembellikle olan sessiz mücadeledir. Öfke geldiğinde, onu gözlerindeki sakin suya dönüştür. Dışsal zaferler bir tavada bir parıltı gibi, içsel aşma ise hayata gerçek anlam katar. Yetineni zengin say. Açgözlülük, yoksulluğun başka bir biçimidir, yoksul, parası az olan değil, her zaman yeterli hissetmeyen kişidir. Dağlardaki bir çiftlikte, bir miktar yiyecek, bir yudum içecek, ruhu huzurlu olan gerçek zenginliktir. Dışsal şeyleri yakalamak için sürekli çabalıyoruz, ama kendimize sahip olduğumuz şeyin yeterli olup olmadığını sormayı unutuyoruz. Gerçek zenginlik, bu anın yeterli olduğunu fark etmektir, gelecekte sahip olmaktan ziyade.